"Herfst in Toscane"
6 oktober Lucca
Gisteravond voor het eerst weer ontroerd door menselijke schoonheid. Lekker op een bankje op een pleintje van de invallende duisternis genoten. De prachtige gebouwen waar het licht zo mooi op valt. De stilte op de binnenplaats van het Sint Franciscus convent. Een gezellig barretje met nota bene Billy Holliday, waar ik graag nog wat langer blijf. Langzaam begint de beschaving weer zijn bekoring te krijgen. Zit ook steeds naar kappers te loeren en begin mijn gaargekookte rode Gaastra vest nu zo langzamerhand echt helemaal zat te worden. Tegelijk neemt het verlangen naar Nederland toe. Wil zo graag even mijn moeder een dikke omhelzing geven nadat ze gevallen is. Net als de kinderen. Zie die snoeten steeds vaker voor me. Begin het geslenter op zoek naar de juiste betaalbare maaltijd en de ‘waar hebben ze in godsnaam wel goed werkende wifi’ jacht een beetje zat te worden. Dat zal alles te maken hebben met het dichterbij komen van het doel en de voorzichtige gedachten over hoe dat zal zijn. En hoe het daarna zal zijn.
7 oktober Lucca -Altapascio
In totale rust en vrede loop ik langs Gods wegen. Het verkeer raast voorbij. In de huizen wordt driftig geveegd en geboend. Een oude man schuurt, zittend op een stoel, een roestig hek. En alle honden blaffen mij vrolijk toe. Het leven is goed en perfect zoals het is.
8 oktober Altapascio – San Miniato Basso
Ja hoor: kapper gevonden. Een echte Chinees/Italiaanse homokapper knipt er keurig vier centimeter af en straightent mijn haar zoals de Italianen het mooi vinden. Heb nog nooit zult glad haar gehad en durf weer in de spiegel te kijken. Slaap voor het eerst in een echt pelgrimsverblijf: bij de Broeders van de Missercordia de San Miniato Basso. Had steeds enige schroom om gebruik te maken van deze gastvrijheid voor de armen en behoeftigen. Ik ben zeg maar niet echt de doelgroep. Of toch wel? Het enige dat nodig was: een paspoort plus mijn credentials, oftewel mijn pelgrimspaspoort. En dat heb ik hoor, met al een indrukwekkend aantal stempels. Kosten: nul! Toen ik terugkwam van de kapper en wat eten in het stadje lag er zelfs een heus getuigschrift op mijn bed, ondertekend door overste Mario Guigno himself, als bewijs dat ik dit deel van de Via Francigena met goed gevolg heb afgelegd. Trots!
9 oktober San Miniato Basso – Gambassi Terme
Een nacht met drie snurkende Italianen in een hok plus nog een paar zwervers die ’s nachts op de deur bonken omdat zij ook graag een slaapplek hebben gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik sleep mij 25 kilometer lang door het Toscaanse landschap. Prachtig in de herfst met alle mogelijke vale kleuren vanwege de sluierwolken, de zandkleurige akkers die al weer geploegd zijn en de roodbruin kleurende bladeren van de wijngaarden. Niet op foto vast te leggen, althans niet door mij en mijn Samsung camera.
10 oktober Gambassi Terme
De overal zo aangeprezen Ostello Sigerico (vernoemd naar de bisschop van Canterbury, die zijn reis naar Rome rond 990 documenteerde, waardoor wij nu de Via Francigena kennen) is dicht. De drie Italiaanse snurkers die ik op de stoep aantref weten mij te vertellen dat de dame die het hostel tot gisteren runde gaat trouwen en er daarom mee is gestopt. Vandaar dat ik telefonisch geen contact kon krijgen. De mannen wachten op de pater van de naastliggende kerk. Misschien kan hij wat betekenen. Ik wacht een uur met hen mee. Dan kies ik eieren voor mijn geld en loop het stadje in. Ook de thermen waar ik mij zo op verheugd had zijn dicht. Maar de Roemeense in de Bed & Breakfast waar ik verzeild raak maakt voor mij een persoonlijk wellness programma op maat met sauna, massage en instructies over wanneer, waar, wat te eten, tot aan: “now you take a nap”. Wat is het toch heerlijk om af en toe vertroeteld te worden.
Onderwijl peins ik nog wat voort over mijn ervaringen tot nu toe. De moderne manier van reizen, met kapper en troetelstops op z’n tijd. Die ik natuurlijk zwaar overdrijf in mijn kokette manier van erover schrijven, want heb ondertussen ook gewoon zo’n 2.000 kilometers onder de zolen weg gestapt. Kan nog niet de juiste woorden vinden om te beschrijven wat de tocht met mij doet, of me oplevert. Dit citaat op http://www.catharijneverhalen.nl/1142/nl/pelgrim-met-en-zonder-god komt wel heel dicht in de buurt:
Wat zich gaande voltrekt in de ziel van de pelgrim is niet het verlangen naar het bereiken van zijn reisdoel of het vinden van het heilige aan het einde van zijn bedevaart, maar zijn overgave aan de ruimte, aan de kiezels op zijn pad, zijn besef van niet-weten, van afdalen in de leegte.
(Catharina Visser, Pelgrim)
Contact
Marjolein Nagel
marjolein.nagel@gmail.com
Mobiel (06) 133 45 402