Mijn favoriete bezigheid: koffers pakken en op reis gaan. Maakt niet uit waarheen, waarvoor en waartoe. Als er maar beweging inzit. Deze keer gaat de reis naar Move to Balance in Hongarije. Lekker uitwaaien, leuke mensen spreken en in beweging zijn. Wandelschoenen, sportschoenen en joggingbroek gaan mee. Ook een opschrijfboekje natuurlijk, want de reis betreft een schrijfretraite (op initiatief van Veronica Waleson). Prima toch? Altijd wat te schrijven: overdenkingen, dagboek, reisverslag, weblogs en als ik me echt verveel, mails die al lang op antwoord wachten.

Natuurlijk heb ik zo mijn onderwerpen om te overdenken, zoals hoe kan ik mijn leven verder inrichten met kinderen die steeds groter worden en een bedrijf dat prima loopt. Tijd en ruimte voor meer. Maar wat? Heerlijk toch daar een tijdje over mijmeren? En als er niets komt, is het ook goed, dan heb ik lekker een weekje vrij. Zo vaak gebeurt dat nou ook weer niet.

De week begon met de herdenking van de geboortedag van Jókai Mór, de Hongaarse schrijver en de heropening van zijn museum in Tardona, de plaats waar hij een aantal jaar ondergedoken had gezeten. Wij, 10 “schrijvers” uit Nederland waren speciale gasten bij deze officiële gelegenheid. Karen en Michel, de oprichters van Move to Balance hebben er de rest van de week werk van gemaakt om ons zoveel mogelijk in contact te brengen met de inwoners van het dorp en andersom. Mij valt de armoede en somberheid behoorlijk tegen. De gure wind en natte sneeuw dragen ook niet echt bij aan een vrolijk gevoel.

De rest van de week besteden we aan korte schrijfoefeningen, geïnspireerd door Renate Dorrestein en Kees van Kooten, en lokale uitstapjes, zoals zwemmen in thermale baden en een tocht met Lippizaner paard en wagen. Tussen de bedrijven door voeren we vele gesprekken over kwesties die ons bezig houden. Yoga en massage dragen er verder aan bij dat de reis meer ons innerlijke leven betreft dan de ontdekking van Hongarije.

Op déze reis was ik niet zo goed voorbereid. Maar zoals na elke tocht met onverwachte wendingen kom ik thuis met een hoofd en hart vol prachtige herinneringen en een rugzak vol waardevolle ingrediënten voor mijn reis naar de toekomst, onder het motto: minder is meer!

Ik schreef de volgende haiku:

Yoga in de zon
Mijn zoete tranen stromen
Cirkel houd me vast

22 maart 2010